beetje tegenspoed

[Jos]

Dit verhaal speelde zich enkele jaren geleden al af:

Op maandag 16 april zouden we een dagje gaan motorrijden in Duitsland.
Een van mijn kennissen is opticiën en zijn winkel is op maandag gesloten. Daarom een ritje op maandag zodat hij ook eens mee kon.
Recent heb ik een gps aangeschaft en voor Duitsland had ik in MapSource (kaartmateriaal op de computer) een mooie rit in elkaar gesleuteld.
Iets voor 9 uur vertrokken we met zijn tienen vanuit Uden, linea recta naar Venlo, waar mijn meeste ritten beginnen.
Nu ben ik een liefhebber van kleine landweggetjes achteraf, dat zijn ook meestal de mooiste.
Helaas zijn in Duitsland een aantal van deze wegen “anlieger frei” en verboden in te rijden.
Dus liep ik al vrij snel tegen een probleem aan.
Gelukkig had ik ook nog kaartmateriaal bij en stelde de gps zodanig in dat we aan de andere kant van Mönchen-Gladbach zouden uitkomen. Nu vergat ik de optie “snelweg mijden” uit te schakelen, dus ging de rit dwars door de stad, de kortste optie dus. Met die hele hoge temperaturen, ongeveer 30 graden daar, was dat in de stad geen lolletje. Maar ik weet nu in ieder geval wel waar de Polo en de Louis zitten. Elk nadeel heeft dus ook weer zijn voordeel.
Eerste doel was een bezoek aan een bruinkoolmijn in dagbouw. Hier staan van die kolossale machines, die in lagen alles afgraven tot een diepte van 350 meter. Helaas was die machine niet in bedrijf vandaag. Maar inderdaad wel een machtig gezicht.
Enkele dorpen hier vlakbij zijn ondertussen al helemaal verlaten omdat hier alles nog moet worden afgegraven.
Het plaatsje Pesch (bij Jackerath) is ook al zo’n spookdorp. Geen enkel huis meer bewoond.
Toevallig komt een mevrouw op de fiets van de andere kant aanfietsen en wil de binnenbocht pakken, nadat ik was gepasseerd. In een leeg dorp kom je toch niemand tegen ? Tja, daar kwam nog een motorfiets aan en dat ging niet goed. Beiden tegen de grond.
Die mevrouw had een behoorlijke beenwond, dus als eerste die wond maar even verbonden. Toevallig hadden we een verbandtrommeltje bij.
Het zag er toch vrij ernstig uit, dus toch maar de ambulance gebeld.
Onze motorrijder had geen letsel, gelukkig.
Heel toevallig kwam een auto aanrijden, en die hield ik aan met het verzoek om die mevrouw even naar het ziekenhuis te brengen. De aangereden mevrouw wilde naar haar man gebracht worden, die even verderop in een klooster werkte (niet als pater). Zodoende werd de bestelde ambulance maar weer afgebeld.
Bij het klooster aangekomen belde haar man toch maar de ambulance en de politie.
We stonden 250 meter van het ziekenhuis af en toch wilde hij per sé de ambulance hebben.
Die was er zo en de politie ook.
De mevrouw die de gewonde naar dat klooster had gebracht, kon niet met de auto weg omdat de ambulance de uitrit versperde. Deze mevrouw, een oma, was even voor haar kleinkinderen ijsjes gaan halen. Toen waren dat geen ijsjes meer……………
Die mevrouw werd naar het ziekenhuis van Erkelenz vervoerd omdat ze hier in het ziekenhuis de afdeling chirurgie al hadden gesloten in verband met de aanstaande sloop van ook dit dorp (Immenrath).
Feitelijk had het slachtoffer niet mogen worden vervoerd in de particuliere auto.
Toen ontstond het volgende probleem. De hier aanwezige politie was weer van een ander district dan waar dat ongeval plaatsvond. Al scheelde dat maar twee kilometer.
Na veel communicatie gingen er drie (de valler en twee getuigen) van ons met de politie mee naar de plaats delict. Daar waren ondertussen ook al agenten uit de Kreis Neuss gearriveerd.
Hadden die ook weer eens een keer iets te doen. Ik ging met die andere zes maar naar dat lokale ziekenhuis, even verderop. Daar hadden ze een kantine. En wat voor een.
Er werd zwaar gerookt en de koffie was niet te pruimen. Maar ja, we hadden tenminste wel koffie, en waren even uit de brandende zon.
Na een uur waren alle verzekeringstechnische zaken afgehandeld en konden we verder. Alles bij elkaar duurde dit twee uur. De mevrouw maakte het ondertussen weer vrij goed.
Alles bij elkaar tellende hebben we toch gezellig met al die politielui staan kletsen. Zij zijn de beroerdsten nu ook weer niet.
Daarna heb ik de rit maar ingekort om toch tegen een uur of half zeven weer in het Noord-Oost Brabantse terug te zijn. Zonder verdere brokken.
Zo’n rit vergeet je niet snel meer. Ik tenminste niet.

NB: We werden er op gewezen dat wanneer onze motorrijder schuld gehad zou hebben, er dan voldoende waarborg zou moeten zijn tot vergoeding van geleden schade. Maar dit speelde gelukkig niet.
Onze gevallen motorrijden had zelf geen letsel en die andere schade aan zijn kleding en motor viel gelukkig mee.

We waren nog even naar de "plaats delict" teruggereden. Daar legden we die motor plat en maakten foto's. Deze foto's stuurde ik later naar de betrokken verzekeringsmaatschappij onder de vermelding dat we dit in scène hadden gezet. Dit vormde later voldoende bewijs voor de Duitse maatschappij om alle schade te vergoeden.

conclusie: maak foto's voor de bewijslast

[Koen]

Wat een verhaal. Gelukkig zo te lezen zonder al te vervelende copnsequenties voor alle partijen afgelopen.

[stxrider]

Tegenwoordig altijd een kleinbeeldcamera bij me.....

[Hans van D]

Kennelijk alles toch nog goed afgelopen. Wel zonde van de verloren uurtjes.