Het is zaterdag en daarom slaap ik eerst even uit. Na het ontbijt en het weer pakken van de motor zijn wij er klaar voor.

In het laatste stukje van Brabant, in de Wouwse plantage, tref ik weer een Zandpad. Ik dacht aan dat Zandpad van een paar dagen terug dat volledig hard was. Zo zag dit pad er in het begin ook uit. Maar dat veranderde. Een volbeladen Versys 1000 op Michelin Road 5 banden voelt zich daar niet thuis. Met af en toe de billen dichtknijpen en de vraag waarom doe ik dit?, halen we toch ongeschonden de eindstreep. Off road rijden is niet mijn ding.

Daarna is een stuk van de A58 voor mij de grensweg om in Zeeland te komen.
In een rustig tempo doorkruis ik het vlakke Zeeuwse land. Omdat de spetterjes uit de lucht komen heb ik mijn doorwaaiklepjes even gesloten. Bij de kust aangekomen krioelt het van de toeristen in kleding welke gisteren begrijpelijk was. Maar misschien hopen zij vandaag ook nog op zon.

In de buurt van Westkapelle heb ik trek in koffie en waarschijnlijk het laatste stukje appeltaart van deze reis. Ik stop bij een restaurant aan het strand. En waren de corona maatregelen de laatste dagen erg op de achtergrond, hier staan ze echt op de voorgrond. Aanmelden via de intercom. Wat kom je doen? Uuuhh, ik heb trek in koffie en appeltaart.... Zonder dat er aan mij verdere gezondheidsvragen worden gesteld mag ik op het buitenterras plaatsnemen. Geheel op eigen risico. Dat laatste sloeg overigens op het weer. Als het zou gaan regenen was er binnen voor mij geen plaats.

Even had ik het idee dat ik ook voor een bezoek aan het toilet zou moeten reserveren.....
Na met andere hongerigen en dorstigen de huidige situatie, op afstand natuurlijk, te hebben doorgenomen vervolg ik mijn weg.

Bij Neeltje Jans leg ik de donkere luchten en wat windmolens vast op de gevoelige plaat.
En bij Port Zelande is de camper dagcamping op de dijk weer geopend. Bizar hoe druk het hier is. Veel kitesurfers maken dankbaar gebruik van de harde wind.

De wegen in Zeeland zijn van het N-type. En dat rijdt best lekker door tot een paar boten de slagbomen doen neerdalen.

In de buurt van Rotterdam gaat het even echt regenen en kan Goretex laten zien waar het voor gemaakt is. Zelf blijf ik heerlijk droog.
Ik besluit om even een ommetje te maken en rijd naar het kantoor waar ik al maanden niet meer geweest ben en waarschijnlijk dit jaar ook niet meer zal komen. Het pand is verlaten. Logisch want het is zaterdag 😉.
Via Hoek van Holland rijd ik richting het eindpunt.

Na 7 dagen en 1.800 kilometer bereik ik de plek waar deze mooie reis begon. De zon lacht ons als afsluiter nog even toe.

Ik kijk terug op een mooie en bijzondere motorvakantie. De Covid-19 Motorrit 2020. Een rondreis door Nederland zo dicht mogelijk tegen de grens.
Een reis waarvan vooral de eerste 5 dagen een feest en waar rijgenot waren. Maar zeker iedere dag mooie en fijne gesprekken en ontmoetingen met onbekenden. Waarvoor mijn dank. Ook bedank ik jullie als lezers van mijn blogs en de fijne reacties daarop. Want naast het dagelijks voor mijzelf vastleggen van mijn belevenissen, schreef ik ook om jullie te entertainen.